mono

Als dagen nachten worden en nachten weken,

als het licht dooft en gedachten doelloos dwalen,

als vogels slapen en de maan waakt,

als de nacht overheerst en zij die wakker zijn piekeren of intens genieten,

dan voel ik het leven, puur en ongesensureerd,

vol vragen en raadsels waar alleen de tijd een antwoord op weet.

Laat me verdwijnen in al wat de nacht uitstraalt, en ik zal gelukkig zijn...

stop

De wereld zal weer stille staan,

Uren, minuten, zullen niet meer bestaan.

Wat komen zal, weet ik niet,

Een traan, een lach, een knuffel, een nietszeggend woord van troost.

Samen op de stilstaande wereld, met maar één sterretje daarboven,

één sterretje, dat ons sterker zal maken, wanneer de tijd terug zal komen en alles weer door zal gaan..

kleine verliezer

De strijd, uitgevochten op onmogelijke momenten,

een regen van vuur en vergiftigde woorden.

Jaren van vermoeiende slagen,

onnuttig tijdverlies, veel energie verspild.

Einde verhaal, geen oorlog meer,

verjaagd door haar eigen wapens.

Zichzelf zwaar verwond,

niemand die haar zal helpen opstaan.

In de val gelopen, iedereen tot vijand gemaakt,

alleen op de wereld, zal ze staan...

Groen in de nacht,

Vers gras, groene geur van lucht.

Air zingt, nachtliedjes die me uit mijn dagen halen.

Donker, altijd donker,

Noten glijden voorbij en doen me zweven.

Zweven naar ergens ver waar niemand me volgt.

Wacht iemand? Wie zal het zeggen, misschien is er iemand, wachtend aan de andere kant,

Onbereikbaar als ik me niet verdiep in gedachten als nu.

Ik wil, maar mag niet te veel willen,

Want verlangens zijn maar dromen.

Dromen stromen komen, worden me niet afgenomen,

Maar zullen ze ooit uitkomen???

een nooit geschreven brief

Ik kan niet zeggen waar ik ben, maar 't is hier goed. De zon schijnt hier altijd, iedereen lacht constant, ik heb rust gevonden. Alles is hier gratis en iedereen spreekt dezelfde taal.

 

Nee, ik kan jullie niet zien, misschien jullie mij wel, in één of andere ster. Waarschijnlijk loop ik ergens rond in jullie gedachten, neem daar maar genoegen mee. Heb vooral geen verdriet of pijn, maar wees blij voor mij. Ik ben vertrokken om gelukkiger te zijn. Ik heb jullie niet achtergelaten, ik kon jullie gewoon niet meenemen.

 

Leef, doe wat ik niet meer kon en niet meer kan. Feest, drink, geniet, maar ween niet. Het was gewoon tijd voor mij, voor mij alleen...

te ver

Op trektocht naar weet ik veel waar,

De weg weten, hoeft niet, ze zijn waarschijnlijk met velen.

Bier en plezier, net zoals het was hier?

Te paard of te voet,

al vliegend, al zwemmend?

Mooie vrouwen, oneindig veel die gevoelloos losbandig "ja" zeggen?

En slapen, veel slapen, dromen over ons, over pijn en verdriet,

over wat wij missen,

over een ontlopen liefde die nooit zal doven.

 

Wat had ik graag meegegaan,

maar ik heb de boot gemist, er was geen plaats voor mij.

Ach, hier is 't ook plezant,

't Leven en ik laten elkaar nog niet los...

uitgezwaaid

De paasklokken, de muziek, de stilte,

als in een perfecte eindgeneriek van een goeie film zonder happy end.

Het bleef maar duren, alsof er veel acteurs in meespeelden.

Een film, die raakt, die altijd zal bijblijven,

een film die maar één keer gezien kan worden, en zelfs één keer is te veel.

De zon, die rivieren van tranen drooglegt,

en fluistert, dat alles goed is zo.

 

Ik geloof haar niet,

want wat goed was, is weg, Hoog boven de wolken, onzichtbaar, onhoorbaar.

Alles, als in een film, die ik nooit had willen zien...

 

 

mooi gedicht van Toon Tellegen

Zal ik weggaan?
Zal ik verdrietig worden en weggaan?
Zal ik het leven eindelijk eens onbelangrijk vinden,
mijn schouders ophalen
en weggaan?
Zal ik de wereld neerzetten (of aan iemand anders geven), denken:
zo is het genoeg,
en weggaan?
Zal ik een deur zoeken,
en als er geen deur is: zal ik een deur maken,
hem voorzichtig opendoen
en weggaan- met kleine zachtmoedige passen?
Of zal ik blijven?

Zal ik blijven?

brief aan de lust

Lieve lust, ik lust je wel.

Pronkend, net als een heerlijk ruikend gerecht op de tafel,

maar ik mag er niet van eten.

Je doet me watertanden, honger krijgen.

Bijna zoveel honger, als een dakloze,

alleen misschien net iets minder erg.

Ik bezing je in m'n gedachten,

ik gebruik je zwoele stem als melodie.

Wat zou ik graag in je park vol pret en plezier wandelen,

net zolang tot ik er in slaap val.

En dan, in mijn droom, proef ik rijkelijk,

tot als ik wakker word, en weet dat ik je wel lust...

Gewekt door de stilte vol van slapeloosheid,

zo monotoom dat ik er bijna gek van word.

Denken aan wat ik niet hoor te denken,

voelen wat ik niet wil voelen. 

De nacht wint altijd, ik geef me over.

Urenlang duurt de reis naar de zon,

die ook die ochtend weer alles wakker maakte.

Het lijkt alsof ik altijd de enige ben,

opweg van laat naar vroeg, van donker naar licht.

Woordenvolle gedachten, woordenloze mond.

De stilte vertelt mijn verhaal,

dat maar één iemand kan begrijpen.

De nacht van de volle maan,

die zacht de duintoppen streelt.

Net als de zee,

die mijn somberheid wegspoelt.

Verkeerde signalen drijven voorbij,

ik heb ze zelf gestuurd.

Terwijl de nacht me in haar macht heeft,

verdwijn ik, samen met m'n gedachten.

De zee en ik,

één geheim voor altijd...

Vol van

Je stroomde naar binnen in mijn hoofd,

net een waterval, een wilde rivier die ik niet meer kon tegenhouden.

Ik liep vol van je,

Geen kracht die je kon tegenhouden.

Je spreidde je uit over m'n gedachten,

reizend in m'n bloed mijn wereld rond.

Onbereikbaar ver,

kan ik je niet vasthouden.

Dan maar genieten,

van de sporen die je achterliet.

Overspoel mij en m'n verdrukte pijn,

en laat me oneindig lang de bodem van jouw rivier zijn...

 

verloren dochters

In lang vervlogen tijd,

heb ik ze graag gezien in het moeilijke spel.

Waar ze nu zijn, kan ik niet meer weten.

Zo lang zijn m'n armen niet,

om ze te zoeken en één voor één in te sluiten.

Ik ben ze verloren,

in het spel dat ik toen verloor...

 

 

Verliefd?

Nee, liever niet.

Liever lief zijn, liever echt graag zien.

Het allerliefst, zou ik gewoon de allerliefste hebben.

Speels bekoren, vragen dat ze blijft.

Ontdeugend de nacht drinken, en beschonken voelen hoe zot genot me meesleurt in misschien wel verliefdheid...

gedagdroomd

Misschien ben ik de weg kwijt op het smalle pad dat langsheen schoonheid loopt.

Ik zou er kunnen wonen, voor altijd, zoekend naar iemand die zoekt wat ik zoek.

Als de nacht valt, lig ik te wachten op de duizenden sterren,

lig ik te denken aan zij die het pad bewandelen, en zij waarmee ik wil proeven van genot.

Ik zoek, tast in het duister, tot ik haar aanraak.

Zonder woorden, zweven we samen langs het pad van lief en liever, liefst zo hoog mogelijk...

Dichtbij het vuur,

heel dicht, maar niet te warm.

Mijn handen branden,

maar verbranden niet.

Dicjtbij de vlam, die mij doet branden,

leg ik me neer, en geniet

er is genoeg!

Laten we drinken,

of 't plezier en vertier dat ons toejuicht.

Laten we het glas heffen,

op alle gezonde dingen, op al wat vruchtbaar is en doet leven.

Laten we genieten, van al wat klein en groot is,

van zon en maan.

Nog lang, en gelukkig!

klein natuurlijk

Waar de bloemen koning zijn,

En de wind speelt met duizenden blaadjes,

daar geef ik me gewonnen, daar wil ik blijven...

Ze begrijpt alles...

 

Koorddans

Vastberaden klimt hij naar boven, hoog boven de werkelijkheid. Pronkend, steelt hij de show. Diep vanbinnen, wankelt hij, maar niemand ziet het. Of misschien toch, 1 verschijning, 1 woord dat niemand hoort, zal hem zekerheid geven, dat hij niet valt...

Avanti

Toekomstdenkend, tastend in het niets.
Wat voor je ligt, ver in de tijd, of verrassend dichtbij, kan geen glas of kristal vertellen.
Geen bol of vierkant, kan voorspellen.
Toekomstdenkend, verliezend.
Mooie momenten razen als een sneltrein voorbij, de toekomstdenker staat langs de kant, en kijkt.
Dan toch maar het nu, het hier en nu, want dat, ziet een mens door elk glas of kristal.
Het hier en nu kleurrijk maken, is winnen...

Wat je wil, maar niet kan,

knaagt, en maakt vaak diepe wonden.

De tijd, beklad met bloed en puin,

wacht op de tijd, die komen zal.

Een tijd die geneest

vol van hoop, die sterker maakt.

dat ik het weer krijg

Het "je m'en fou-gevoel", af en toe borrelt het op, net als de lava die uit een uitbarstende vulkaan begint te spuiten.  Weer die vragen: "is het dat nu wel wat ik wil?", "ken ik genoeg mensen, zie ik genoeg mensen die me evenveel waard vinden dan ik hen?".  Mijn liefhebben, faalt, mijn omgaan met liefhebben al evengoed.  Soms laat je stukjes van je leven achter.  Losgelaten stukjes, die als brokstukken naar beneden vallen en in duizenden stukjes uiteenspatten.  Soms maken de kleine stukjes ook muziek.  De twijfel overvalt, dat is altijd zo.  Twijfel komt nooit aangekondigd, altijd onverwacht.   Misschien kijk ik niet naar alles wat er te rapen valt, en neem ik enkel mee wat ik denk nodig te hebben.  Misschien dan toch maar beter het vliegtuig op naar nergens???

de nepsoldaat

Ik schiet, maar de kogel kaatst terug en raakt me net niet.  Ik sla, maar mijn hand trekt zich terug net voor ze haar doel bereikt.  En toch, als ik niet aanval, word ik aangevallen, dus ik moet denk ik dan maar.  Ik ben moe, moe gestreden in een strijd die geen strijd hoeft te zijn.  Fouten zijn gemaakt langs beide kanten van het front, maar vechten, met in het midden een hoopje fouten opgestapeld, doet enkel verliezen.  Nee, geen oorlog meer voor de nepsoldaat, die zijn hand reikt en vaarwel zegt, hopend dat de tijd twee winnaars achterlaat...

De treindenker

Het zachte geluid verandert niet. Het maakt me rustig, al razen gedachten als sneltreinen voorbij. Ze gaan allemaal richting hoe het was voordien, maar ook op deze weg springt het licht wel eens op rood...

loslaten

Loslaten, als iemand je wil verlaten, is niet simpel.  Niemand laat graag los wat ie graag had, maar soms is het beter.  Soms, is het beter datgene los te laten waaraan je je handen verbrandt want hoe langer je het vasthoudt, hoe meer pijn je zal hebben.  Kiezen voor je eigen geluk is soms nodig om een ander niet ongelukkiger te maken, want hoe kan je anders iemand anders gelukkig maken? Egoïstisch of onvervalst realistisch???

De staat ligt plat!

Wat is dat toch? Veel te kalm hier in mijn kantoor. Geen mensen die passeren, amper werk, amper telefoontjes... Veel te veel tijd om te denken, of om mijn
hoofd te laten denken, want ik heb in principe geen zin in denken nu. Er flitst zoveel voorbij in mijn hoofd dat ik er haast krankzinnig van word! Men
zei me een tijdje terug: als je moe bent, denk je automatisch somber en word je sneller iets of wat droevig. Ja, dat is zo, ik wist het al wel, maar was
toen toch ergens opgelucht dat het een meer voorkomend fenomeen is. En 't is nu ook niet dat ik voor de spiegel kan gaan staan en zeggen: "cheer up man,
ge ziet er goe uit!", want al drie mensen hebben scherpe commentaar op mijn langer wordend haar gegeven. "'t is ni verzorgd", of "zou je daat haar nu niet
terug korter doen? 't Stond je beter". Do zegt dat ik m'n haar moet laten groeien, en op zich is het al weer iets nieuws dat ik zou ontdekken, want het
echt laten groeien, deed ik nog nooit. Eigenlijk zou ik een poll moeten kunnen oprichten om zo een democratische stemming te laten geworden, maar hoe je
dat op facebook moet doen, als het al zou gaan überhaupt, weet ik niet.

 

Allez kom, ik zien de weireld nog altaaid gère, godverdoeme toch!

Flamenko is... een vrouwendans?

Dansen is iets visueels. Enkel de muzieken het eventuele geluid dat de dansers en danseressen produceren wanneer ze het beste van zichzelf geven op de planché,
dat is wat ik mee kan pikken. zo ging ik er tot voor kort vanuit dat flamenko enkel en alleen een vrouwendans is. In mijn fantastische fantasiewereld is
flamenko een dans waarmee vrouwen indruk (willen) maken op de mannen door sierlijk en sensueel te bewegen. Ook de niet-ziende mensheid wordt niet koud
gelaten. Zacht, en soms ook geweldadig, maar vooral ritmisch, kletteren hun schoentjes op de houten vloer, net zolang tot je mond openvalt van verbazing.
God wie weet wat voor sensatie er door mijn lijf zou schieten moest ik hun elegantie met mijn eigen ogen, of met geleende ogen, kunnen aanschouwen...

 

Soit, Do en haar kotgenootje PJ hebben mijn fantastische fantasiewereld wat bijgestuurd. Ze hebben me vanochtend laten ontdekken dat ook mannen deze dans
dansen erg kunnen appreciëren, en dat is goed. Wat is goed? Het is goed dat ik dat te weten ben gekomen. Mijn kennis wordt verruimd. Misschien kan Do me
nog veel leren. Misschien heb ik nog veel clichéBEELDEN van dingen omdat ik ook maar oppik en gebruik wat mensen me zeggen. Ik wil wel anders, mar ik weet
soms gewoon niet anders, maar de deur is open zodat onwetendheid rustig naar buiten kan wandelen en nieuwe ontdekkingen hun intreden kunnen maken, want
iemand die me dingen doet ontdekken, daar val ik op... ;)

zo Anders, zo.... leuk anders

Schoonheid zit hem in de kleine dingen, zeggen ze wel eens. Je koopt elkaar niet met handen vol geld, maar met handen vol creatieve sterke persoonlijheid;
ja,dat vind ik ervan. Een maandje geleden ontmoette ik iemand die zoveel impulsen en allerhande prikkels op me af liet komen dat ik er zelf iets of wat
door overdonderd werd. Uiteraard deed ze het onbewust, ze kon er niks aan doen, maar het mocht, het voelde fijn aan, dus waarom niet. Haar uitstraling,
ik zie het misschien niet, maar uitstraling kan je volgens mij nog tien keer sterker voelen. Mensen zouden dat meer moeten proberen, om iets of iemand
te voelen (eerder figuurlijk dan, tenzij het letterlijk ook mag).

 

Soit, of je het nu "verliefd zijn" noemt, of iets anders, ieder mag er het zijne van denken. Het gaat me er om dat het zo "anders" is dan andere keren
dat ik bepaalde mensen ontmoet heb in het verleden die me op één of andere manier geraakt hebben. Haar inslag slaat geen kraters, gelukkig maar, want achteraf
blijft daar toch alleen maar rook en vernietigende kolkende lava uitborrelen. Nee, 't is eerder iets dat me langzaamaan volledig inneemt, iets krachtigs,
iets onweerstaanbaars. Even was er twijfel, maar dag na dag voel ik met meer overtuiging dat het goed is, dus... waarom niet? ;)

 

Droom zachte dromen,
zoet, tot je ontwaakt.
Fantasie is werkelijkheid,
dromen zijn waar, waar in je hoofd.
Alles kan en mag,
je bent alles, alles wat je dromen vertellen dat je bent.
Als je maar geniet...

wazig scheef

Wankelend, wandel ik door de tijd,
mijn hart gewikkeld in rare kleuren en scheefgetrokken gevoelens.
Kleuren die als sporen achterblijven op een oneffen pad.
De denker houdt me tegen,
steelt de juiste gedachten.
En ik wankel,
en luister alleen nog, naar de bloemenklanken die langzaam verdrogen.

Voor de ochtend, blijf ik staan,
voor de zon opkomt,
die een mooi verhaal van straaltjes vertelt.
Mooi, is de stille denker,
die altijd weer wankelt, maar nooit eeuwig valt...

volle maan

De nacht, donker en intens,
die al mijn diepste geheimen bewaart.
Een volle maan, die me rusteloos en bang maakt,
bang, omdat het lijkt alsof wat ik niet wil vertellen opeens uit de lucht zal vallen, en uiteen zal spatten.
Scherven, net zoveel, net zo ver, zodat jij die beter niets weet, te horen krijgt wat niet onder woorden te brengen is.
gevoelens, die nergens heen gaan, die net als damp zullen vervliegen,
en ik, die leeg zal achterblijven, onder de volle maan...

hemels hoofd

Als een rusteloze ster,
dwaal ik door de helse drukte van licht en vuur.
Alsof mijn hoop achter me opbrandt,
en vervangen wordt door stille donkere gevoelens die dreigend op me afkomen.
Ik leg me rustig neer op een bed vol knipogende feeën die zachtjes hun betoverende liederen zingen,
Warm, betoverend, één klankbeeld van liefde!
Mijn diepste plekjes vullen zich met schoon lieflijk gezang,
Alsof ik slaap, en droom van elke noot die subtiel m'n gedachten binnensluipt.
En als alles stopt, en nog 1 fluisterende waterval overblijft,
weet ik, dat ik aan jou heb gedacht...

knipoog

Zal ik even naast je komen zitten?
Even horen wat je zeggen wil.
Je kijkt zo triest, geen mooie lach,
't lijkt in je hoofd wel donker en stil.
Fluister zacht, ik hoor het wel,
wat pijn doet, wat raakt en kwetst, smelt onder het mooie maanlicht fel.
Ik zal m'n mooiste nachtegaalliederen zingen, tot de nacht in de ochtend verdwijnt,
en samen met een nieuwe mooie dag, er weer een zonnige glimlach op je gezicht verschijnt...

nachtvuur

Je ademt zachtjes verder,
dromend over wat ik niet weet.
Gedachten flitsen hevig door m'n hoofd,
vol van je zoete slaap.
Misschien moet ik ze delen met je,
misschien, willen ze iets vertellen.
Even, raak ik je vol verlangen aan,
en het lijkt alsof je zonder woorden tegen me begint te praten.
Ik schreef in m'n dromen wat jij niet voelt,
maar wat ik zou willen dat je voelde.
Als die droom vervaagd, en ik stilaan uit de nacht glijd,
hoop ik, dat jij gelezen hebt, wat ik je niet kon zeggen...

ver boven, hoog en warm

Lieve woorden vinden overal hun weg,
en vullen jouw mond wanneer je ze zachtjes fluistert,
en mijn hele lijf wanneer ik ze hoor,
genietend, sprakeloos..
En dan eindelijk,
ik kan niet meer spreken, niet meer met woorden.
Als een zoen m'n woorden stopt,
en ze doet smelten van lieflijk warm geluk.
Alles is zo echt vanbinnen...

zwevertje

Hoe lief kunnen woorden klinken,
hoe zweverig, net alsof ik even de grond niet meer voel,
enkel een tinteling van warmte.
De maan waakt over m'n dromen,
en kleurt ze zodat ook jij ze kan zien, zelfs als je droomt.
Laat je onderstoppen door het zachte nachtlicht met een droom,
die zolang een nacht kan duren,
de hele maan tot naast me brengt in één enkele zonnige glimlach om je mond...

piekeruur

Zachte maneschijn,
besprankel mijn wezen met warm licht.
Als lieve woorden verdwijnen in de lege nacht,
wordt alles weer stil en donker.
Wegtikkende seconden zijn soms zoektochten naar mooie liedjes die niet bestaan,
net als naar de schoonheid waar ze over gaan.
Schone maan, schijnend op een droom die het zoeken stopt,
en plots wordt stilte muziek, en verdringt het mooiste streepje licht de duisternis...

en ik wacht...

Dorst en verwelking,
smachtend naar verfrissing.
Waardeloosheid draait rond z'n eigen as te midden van wat verdord groen,
maar keert z'n rug niet, niet altijd.
Angstvallige bloemen worden kleiner en kleiner,
te broos, en haast onzichtbaar.
Als de nacht valt,
wordt alles weer beter, mooier, sterker...

ver weg van slaap

even stilteloos nadenken in de diepe nachtelijke sfeer,
wat moest, moet nu niet meer.
Als een fel licht dat zachtjes gedimd wordt,
de maan die alles opeens zoveel mooier maakt.
Geen raadselachtige mensen meer in deze mooi belichte nachtelijke stilte,
geen waarom meer, enkel flarden die zacht voorbijstromen.
Een nacht,
op z'n mooist....

stiekem kriebeltje?

Zal ik even vlug,
alle heerlijkheid van die zalige momenten wegbergen?
Vingervlug, zodat niemand er nog bij kan,
enkel ik, enkel als het moet.
Kom, doe er nog maar wat bij,
altijd plaats, nooit genoeg.
Allemaal gekregen zonnestraaltjes,
omdat ze voor het grijpen lagen.
Misschien geef je er nog,
net zoveel dat ze elkaar doen stralen.
Ze tekenen jou op m'n gezicht,
een glimlach wordt het, veelzeggend en onuitwisbaar, Gekleurd met woorden.
Een glimlach, die ik wil laten zien,
omdat ie voor jou is.
Misschien berg je hem wel vlug weg,
niet omdat het moet, wel omdat hij je stralen doet...

Tom, tom, tom...

Ik neem m'n trommel op de schoot,
en begin te spelen.
Zachte klanken, zwoele ritmes,
Traag, traag, traag...
ze weerklinken, galmen na,
een echo die rondtolt in m'n hoofd.
Alles draait mee,
gedachten, dromen, onuitgesproken woorden.

Boem, boem, boem...!
Harder, steviger, sneller,
alles danst nu!
Wilde verhalen flitsen razendsnel voorbij,
Verloren liefdes blijven met open mond even staan alvorens weer te verdwijnen in een lange nagalm.

Tik, tik, tik...
Alles slaapt,
alles valt weer in z'n plooi.
Geen pijnlijke nagalmen meer,
enkel mooie zweverige echo's,
die de stilte versieren.

En dan......

Stilte...

Uitgheteld, voldaan, gelukkig.
ontdaan van alle onrust,
verstop ik de laatste onuitgesproken woorden in de trommel.
Vergeten, wil ik,
zodat ze voor goed onvindbaar blijven...

mooi als je bent

Hoe mooi kan je zijn,
als het donker wordt boven je hoofd,
Als fonkelende sterren je gezicht kleuren.
Hoe mooi, als je daar stilzwijgend zit,
terwijl de wind je haren zachtjes doet dansen op het ritme van het maanlicht.
Onbedrieglijk schoon, als de mooiste zonsondergang die enkel maar verbeelding kan zijn,
zo mooi ben jij.
Enkel verbeelding,
enkel in het licht van m'n vage dromen die ik zachtjes aanraak,
zodat ik je kan voelen, net zoals de wind.
Maar op z'n mooist ben je,
wanneer je je ogen sluit,
en je zonder woorden in m'n verbeelding verdwijnt,
want daar, beteken je meer dan alleen maar een vage droom...

nachtelijk gedanst

En de tango sijpelt zachtjes binnen,
maakt me vol van melancholie en tristesse,
maakt me zacht en week vanbinnen.
Enkel de sterren weten wat schoonheid is,
die gedachte maakt me stralend.

En de tango nestelt zich,
terwijl alles ongenesteld ronddwarrelt in mij.
't Regent, de zon schijnt,
kleuren vallen één voor één op m'n tere bestaan neer. 

En de tango ebt weg,
net zoals de sterren die de schoonheid weer meenemen op hun tocht.
Heldere sporen blijven over,
die ik zorgvuldig uitwis.

en de tango verdwijnt....

vlucht

lieve wolk,
neem me eventjes mee op je rug,
naar de zon en de maan.
Laat me zwemmen in je regendruppels die me doen genieten,
van hun mooie waterliederen die zacht klinken.
Breng me ook eventjes naar de sterren,
duizenden tegelijk steek ik weg diep in me,
om ze dan uit te delen aan wie ik lief heb.
Maar vooral, lieve wolk,
zet me weer zachtjes neer op mooie bodem.
Laat me nog een ogenblik rusten,
en stijg dan weer langzaam op, maar niet zonder m'n regendruppels mee te nemen,
en ze nooit meer terug te brengen....

gestrand

en de motor sputtert... Met moeite geraak ik de berg op. Rook komt langs de voorkant zwartgallig tevoorschijn.
En de motor sputtert... Geen benzine meer, geen water, bijna levensloos.... Uitgeput valt ineens alles stil...... Helemaal stil... Niks te zien, geen geluid te horen..
Waar ben ik? En vooral, waarheen moet ik?
Ik wacht... En wacht... Wat kan stilte zo levensloos klinken....

levenslief

lieve leventje, leef lief.
onbezorgd, vrolijk, stralend van licht.
Zo groen als rust,
zo stil als de natuur op z'n mooist.
Laat je zien,
laat zien aan de andere leventjes hoe graag je er bent, hoe lief je kan hebben.
Verstop je in een bloem, en laat ze oneindig bloeien.
Alleen, ben je nooit,
omarmd en verwarmd word je ooit,
Door een nog liever leventje dat je lief heeft,
zo fel, dat het altijd lente wordt...

niet gedroomd

Dromen dromen,
je kan niet zonder.
Ze staren je aan,
gedachten belicht, gekleurd met de mooiste kleurtjes.
Je wil niet zonder,
"'t is maar sober en leeg, zo zonder droom", denk je dan.

Droom je mooiste dromen zacht,
en laat ze je waarmaken.
Net zolang, net zoveel,
tot je een waargemaakte droom wordt,
voor iemand, die van je droomt...

verloren ster

sterren komen, sterren gaan.
al blijven ze bestaan,
al de liefde in hun licht nemen ze mee, ver ver hier vandaan....
Schitter en schijn, ook al maak je me zo klein,
geniet ervan om iemands sterretje te zijn.

ritmegeweld

Eerst zacht,
dan hard.
Door de klankkleur omsingeld en meegenomen,
op verre reizen langs de tijd heen.
Roerloos, krachtloos,
't gebeurt allemaal voor me, en niemand die het merkt.
't Is alsof er zoveel woordenloze dingen worden verteld,
en ik diegene ben die elke slag ontcijfer.
Nee, voor mij geen woorden,
want woorden zeggen niet wat ik wil horen.
Zwaar klankgeschut kwetst niet,
't is pijnloos sterven, en tegelijkertijd weer herleven.
En als de hevigheid afneemt,
en de regelmaat langzaam vervaagt,
is het de oorverdovende stilte die doordringt.
Er is niets meer,
niets, is enkel nog wat het lijkt...