nachtelijk gedanst

En de tango sijpelt zachtjes binnen,
maakt me vol van melancholie en tristesse,
maakt me zacht en week vanbinnen.
Enkel de sterren weten wat schoonheid is,
die gedachte maakt me stralend.

En de tango nestelt zich,
terwijl alles ongenesteld ronddwarrelt in mij.
't Regent, de zon schijnt,
kleuren vallen één voor één op m'n tere bestaan neer. 

En de tango ebt weg,
net zoals de sterren die de schoonheid weer meenemen op hun tocht.
Heldere sporen blijven over,
die ik zorgvuldig uitwis.

en de tango verdwijnt....

vlucht

lieve wolk,
neem me eventjes mee op je rug,
naar de zon en de maan.
Laat me zwemmen in je regendruppels die me doen genieten,
van hun mooie waterliederen die zacht klinken.
Breng me ook eventjes naar de sterren,
duizenden tegelijk steek ik weg diep in me,
om ze dan uit te delen aan wie ik lief heb.
Maar vooral, lieve wolk,
zet me weer zachtjes neer op mooie bodem.
Laat me nog een ogenblik rusten,
en stijg dan weer langzaam op, maar niet zonder m'n regendruppels mee te nemen,
en ze nooit meer terug te brengen....

gestrand

en de motor sputtert... Met moeite geraak ik de berg op. Rook komt langs de voorkant zwartgallig tevoorschijn.
En de motor sputtert... Geen benzine meer, geen water, bijna levensloos.... Uitgeput valt ineens alles stil...... Helemaal stil... Niks te zien, geen geluid te horen..
Waar ben ik? En vooral, waarheen moet ik?
Ik wacht... En wacht... Wat kan stilte zo levensloos klinken....