Gewekt door de stilte vol van slapeloosheid,

zo monotoom dat ik er bijna gek van word.

Denken aan wat ik niet hoor te denken,

voelen wat ik niet wil voelen. 

De nacht wint altijd, ik geef me over.

Urenlang duurt de reis naar de zon,

die ook die ochtend weer alles wakker maakte.

Het lijkt alsof ik altijd de enige ben,

opweg van laat naar vroeg, van donker naar licht.

Woordenvolle gedachten, woordenloze mond.

De stilte vertelt mijn verhaal,

dat maar één iemand kan begrijpen.