en ik wacht...

Dorst en verwelking,
smachtend naar verfrissing.
Waardeloosheid draait rond z'n eigen as te midden van wat verdord groen,
maar keert z'n rug niet, niet altijd.
Angstvallige bloemen worden kleiner en kleiner,
te broos, en haast onzichtbaar.
Als de nacht valt,
wordt alles weer beter, mooier, sterker...

ver weg van slaap

even stilteloos nadenken in de diepe nachtelijke sfeer,
wat moest, moet nu niet meer.
Als een fel licht dat zachtjes gedimd wordt,
de maan die alles opeens zoveel mooier maakt.
Geen raadselachtige mensen meer in deze mooi belichte nachtelijke stilte,
geen waarom meer, enkel flarden die zacht voorbijstromen.
Een nacht,
op z'n mooist....