ritmegeweld

Eerst zacht,
dan hard.
Door de klankkleur omsingeld en meegenomen,
op verre reizen langs de tijd heen.
Roerloos, krachtloos,
't gebeurt allemaal voor me, en niemand die het merkt.
't Is alsof er zoveel woordenloze dingen worden verteld,
en ik diegene ben die elke slag ontcijfer.
Nee, voor mij geen woorden,
want woorden zeggen niet wat ik wil horen.
Zwaar klankgeschut kwetst niet,
't is pijnloos sterven, en tegelijkertijd weer herleven.
En als de hevigheid afneemt,
en de regelmaat langzaam vervaagt,
is het de oorverdovende stilte die doordringt.
Er is niets meer,
niets, is enkel nog wat het lijkt...

lentenacht

Vannacht, heb ik me bedacht,
dat de pracht waar ik op wacht,
de ster waar ik naar smacht,
wel nooit zal komen.
Ver in m'n dromen,
nog niet door domme hartstocht ingenomen,
daar wil ik naartoe,
daar wil ik blijven,
naar haar kijken, stiekem, onbeweeglijk.
omsingeld door bloeiende woordenbloemen,
die ik één voor één naar m'n pracht gooi,
om ze nog prachtiger te maken dan vandaag...

blauwzwart

het stille water,
't kabbelt, 't stroomt rustig, onbezorgd,
nee, niet nadenken, nee!
nadenken is niet goed.
't Maakt je moe, niet doen!
Genieten, luisteren, fluisteren.
vertellen aan de vogels dat ik hunker naar dat ene stemgeluid dat ik nooit meer wil horen,
of toch wel? toch, misschien?
dat ze 't maar niet doorvertellen!
te laat, m'n woorden zijn al vertrokken, net zoals elke druppel water die voorbij slentert,
net zoals elke seconde die wegdrijft.
In m'n hoofd keer ik de stroming om,
ik reis terug,
dagen, weken, maanden...
Net zolang tot ik niet meer kan, bijna verdrink, en alles weer omdraai.

Slapen, dromen, en weer wakker worden wanneer de zon me vindt...
Kabbelend, stilletjes, stromend,
koud aan m'n vingers, warm aan m'n gedachten.
Het mooie water, waarvan het geluid me ver weg brengt,
naar waar niets echt bestaat...

zinvol

zinloos,
als een voetballer alleen op een voetbalvelddie scoort,
als aan een touw trekken terwijl er niemand aan de andere kant terugtrekt,
als ruzie maken om niets,
als wachten op iets wat niet komt,
als dromen over wat nooit kan.

pijnloos

wat mooi om waar te zijn ben jij,
overschoon kind onder de felle maan.
'k Kan 't niet vertellen,
geen taal rijk genoeg aan woorden,
Geen boek waarin jouw geheimen geschreven staan.
Kom, en schijn fluisterend bij me binnen,
zo fel, dat ik wegsmelt in je zoete lichtstralen,
zo hevig, dat ik verdamp en zachtjes naar je hoofd stijg,
waar ik stilletjes in al wat mooi was, wil verdwalen.
Maar zoek me,
zoek me als je denkt iets kwijt te zijn,
of vergeet me,
en maak van me je grootste ongeschreven geheim.

pure jeugdnostalgie :)

Snoepen (jan Boerstoel)


Negen meter veterdrop,
drieëntwintig toverballen,
kauwgum waar je mee kan knallen.
Kun je nog een toeffie op?
Of een stukje suikergoed?
Jongens, wat een overvloed!
Snoepen, snoepen, snoepen, snoepen,
lekker veel en lekker zoet.

"Kind, je moet ni zoveel snoepen!"
zucht je tante Willemijn
en dan neemt ze een slokje
van haar glaasje brandewijn.
Want dat hééft je lieve tante
als het over snoepen gaat,
na een borreltje of drie dan
krijgt ze last van goede raad.

Negen meter veterdrop,
drieëntwintig toverballen,
kauwgum waar je mee kan knallen.
Kun je nog een toeffie op?
Of een stukje suikergoed?
Jongens, wat een overvloed!
Snoepen, snoepen, snoepen, snoepen,
lekker veel en lekker zoet.

"Kindje, denk toch om je tanden!"
roept je wijze oom Johan
en draait hij nog eens een sjekkie,
want daar hoest hij lekker van.
Wat voor kinderen gezond is
weet oom Johan precies.
Reuze jammer, dat hij zelf zich
nooit eens houdt aan zo'n advies.

Negen meter veterdrop,
drieëntwintig toverballen,
kauwgum waar je mee kan knallen.
Kun je nog een toeffie op?
Of een stukje suikergoed?
Jongens, wat een overvloed!
Snoepen, snoepen, snoepen, snoepen,
lekker veel en lekker zoet.

Zeg me waar je bent, en verander m'n leven zodat ik van het jouwe het mooiste kan maken.

zwart

Zwart, als ik aan je denk.
Zwart, wanneer ik 's avonds alleen vertrek naar de andere kant van de wereld
Zwart, als ik terug wakker word.

In het kolkende licht,
in een massa van vuur,
In een vloed van water,
in een zee van liefde.
daar leefde hij,
hij die twijfelend om zich heen kijkt.
En in de donkere nacht,
het meisje haastig ziet voorbijlopen.
hij die z'n laatste krachten bij elkaar bundelt,
en waarschijnlijk niet meer denkt aan morgen.

Mocht je me vergeten (pablo Neruda)

Mocht je me vergeten
wil ik dat
je één ding weet:

Als ik kijk naar de kristalmaan,
de rode tak van trage herfst
bij mijn raam,
als ik, bij het vuur gezeten,
de ongrijpbare as neem
of rimpelig lijf van brandhout,
weet je,
dat alles mij tot jou voert,
alsof alles wat bestaat,
geuren, licht, metalen,
scheepjes zijn die varen
naar jou eilanden
die me verwachten.

Welnu dan,
als beetje bij beetje
jouw liefde voor mij minder wordt,
zal beetje bij beetje
mijn liefde voor jou minder worden.

Als je me plotseling vergeet,
zoek me niet,
want ik zal je reeds vergeten zijn.

Als je de wind van vlaggen
die door mijn leven waait
waanzinnig en lang vindt,
en je besluit
me aan de oever te laten
van het hart waarin ik wortel
bedenk
dat op die dag, op dat uur,
ik mijn armen op zal heffen,
dat mijn wortels naar buiten komen
om andere grond te zoeken.

Maar als je dag na dag,
uur na uur, voelt
- onverzoenlijk lief -
dat je voor mij bestemd bent,
als, dag na dag, een bloem
aan je lippen ontstijgt
om mij te zoeken,
ach dan, allerliefste,
komt dat vuur weer in mij op,
in mij blust niets
of wordt vergeten,
mijn liefde voedt zich
aan jouw liefde:

zolang je leeft
zal mijn liefde
in jouw armen zijn
zonder mijn armen
te verlaten.

gedichtje van Joke Van Leeuwen

ik voel me ozo heppie

zo heppie deze dag

en als je vraagt; wat heppie

als ik eens vragen mag,

dan zeg ik; hoe wat heppie,

wat heppik aan die vraag,

heppie nooit dat heppieje

dat ik hep vandaag??

niet meer?
Nooit meer?
Meer niet, meer wel?
nooit meer dag,
of nooit meer nacht?
Meer niks, meer wachten?
Meer vriendjes,
of meer niets?
Meer zon! meer genieten! meer normaal, meer moois!

Achter mij valt de zware deur, die al op een kier stond, met een luide klap dicht...
Stilte,
Geen geluid, geen licht,
donker.
Druppels spartelen, om daarna machteloos zachtjes naar beneden te dwarrelen.
Wat verwelkte woorden die hun weg zoeken,
kleine onzichtbare wezens die voelbaar knagend m'n hele hoofd inpalmen.
Ik wil weg,
misschien terug achteruit.
Maar de sleutel past niet meer op het slot naar wat onverbiddelijk mooi was.

Kon ik maar even zeggen,
dat, wat met woorden niet te zeggen valt.
Kon ik vannacht maar even stilletjes binnensluipen in je hoofd,
en me ongemerkt nestelen tussen je dromen.
Om vervolgens uren naast je bed te zitten denken,
over hoe ik je kan zeggen.
Zonder woorden, op het ritme van je slaap,
hoe mooi je bent vanbinnen.
Hoe jouw puurheid m'n nachten vult,
en jouw lieve "ik" m'n dromen kleurt.
Ik zal wachten,
tot streepjes ochtendlicht je raam binnenglijden,
om je zachtjes met een knuffel te zeggen,
dat je onvervangbaar bent...

als ik gelukkig kan maken,
als ik kan laten lachen en stralen,
als ik de stilte uit iemands gedachten kan halen,
Pas dan weet ik wie ik ben, wat ik ben, dat ik ben...

ongeduld

Italië, 13 augustus 2007, voor Franky's nummer 1

Wat is het soms stil in mijn hoofd
als ik niet aan je denk.
Wat is het soms stil in mijn hoofd
tot ik het zachte, uw geluid hoor
van het blauwe water
dat onbezorgd stroomt.
Eerst langs mij
dan op me.
Wat zou ik er graag in willen verdwijnen
maar ik wacht.
Ik wacht...
Tot je lieflijk op een gedachte Voorbijdrijft
en hoop stiekem - maar vurig - dat je me meeneemt in je stromende leven
zodat genieten Eeuwig wordt...

zomaar een brief...?

Meneertje Tijd

Als ik zo ronddool op het nachtelijke pad met boven me de geurige maan en wat verdwaalde sterren, moet ik wel eens aan je denken. 't Is maar stilletjes, en echt kleurrijk kan je 't hier niet noemen.
Dan denk ik soms: "je weet te veel, en je wil het me niet vertellen". Ik zou haast al m'n vertrouwen in je verliezen omdat je me niet verteld wat me toebehoort. Ach, 'k weet wel dat ik het niet kan, dat het klare onzin is. Ik moet je wel geloven, als je zegt dat je me zal brengen waar ik op wacht, en dat je de gedachten die uitgeblust zijn weer meenemen zal.

Daarom dit korte briefje, beste meneertje Tijd: doe je werk goed. Laat al wat me naar de sterren doet glimlachen maar hier, en vergis je niet! Ga ook eens rondkijken door de nacht, daar waar je altijd naartoe gaat voor je bij mij komt, en neem stiekem iets moois voor me mee om dit stille plekje hier te laten fonkelen, zodat iedereen het van ver kan zien dat het goed is, dat ik er ben, dat ik iemand ben...

Hopelijk krijg je deze brief optijd. 'k Heb er een grote ster opgeplakt. Hij kan enkel bij jou terechtkomen.

Ik reken op je.

Getekend,

De Kleine Trommelaar

Mijn lief is een echte badparel!

Mijn lief is een echte badparel,
Zo zacht als ik haar voorzichtig aanraak.
Maar soms, glipt ze door m'n vingers,
en is ze plots weer verdwenen. 

Mijn lief is een echte badparel,
ze gaat zo graag in bad.
Dan bruist ze van plezier,
en sta ik weer met open mond te trillen op m'n benen. 

Altijd weer denk ik: "wat zou ik graag een druppel water willen zijn,
dan kan ik ook eens met haar in bad.
Soms droom ik dat ik van haar een keertje mag,
Dat ik hulpeloos, machteloos en stilgenietend onder haar zoete geur, verstopt onder het schuim, in haar water zat. 

Omsingeld door haar zoete geur,
zij, op mij, onder mij, langs me heen. 

En telkens als ik wakkerword, denk ik weer opnieuw:
"zou 'k het haar nu toch eens stiekem vragen???"... 

Geschreven door Timmy De Waele