Vannacht, heb ik me bedacht,
dat de pracht waar ik op wacht,
de ster waar ik naar smacht,
wel nooit zal komen.
Ver in m'n dromen,
nog niet door domme hartstocht ingenomen,
daar wil ik naartoe,
daar wil ik blijven,
naar haar kijken, stiekem, onbeweeglijk.
omsingeld door bloeiende woordenbloemen,
die ik één voor één naar m'n pracht gooi,
om ze nog prachtiger te maken dan vandaag...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
ik lees je nu al een tijdje en verbaas me er steeds weer opnieuw over hoe diepzinnig en mooi je teksten altijd weer zijn, de vrouw voor wie jij dit schrijft zou zich heel gelukkig mogen/moeten prijzen.
Schrijf maar weg, lieve timmy!
mooi ook trouwens ;)
Een reactie posten