dat ik het weer krijg

Het "je m'en fou-gevoel", af en toe borrelt het op, net als de lava die uit een uitbarstende vulkaan begint te spuiten.  Weer die vragen: "is het dat nu wel wat ik wil?", "ken ik genoeg mensen, zie ik genoeg mensen die me evenveel waard vinden dan ik hen?".  Mijn liefhebben, faalt, mijn omgaan met liefhebben al evengoed.  Soms laat je stukjes van je leven achter.  Losgelaten stukjes, die als brokstukken naar beneden vallen en in duizenden stukjes uiteenspatten.  Soms maken de kleine stukjes ook muziek.  De twijfel overvalt, dat is altijd zo.  Twijfel komt nooit aangekondigd, altijd onverwacht.   Misschien kijk ik niet naar alles wat er te rapen valt, en neem ik enkel mee wat ik denk nodig te hebben.  Misschien dan toch maar beter het vliegtuig op naar nergens???

de nepsoldaat

Ik schiet, maar de kogel kaatst terug en raakt me net niet.  Ik sla, maar mijn hand trekt zich terug net voor ze haar doel bereikt.  En toch, als ik niet aanval, word ik aangevallen, dus ik moet denk ik dan maar.  Ik ben moe, moe gestreden in een strijd die geen strijd hoeft te zijn.  Fouten zijn gemaakt langs beide kanten van het front, maar vechten, met in het midden een hoopje fouten opgestapeld, doet enkel verliezen.  Nee, geen oorlog meer voor de nepsoldaat, die zijn hand reikt en vaarwel zegt, hopend dat de tijd twee winnaars achterlaat...

De treindenker

Het zachte geluid verandert niet. Het maakt me rustig, al razen gedachten als sneltreinen voorbij. Ze gaan allemaal richting hoe het was voordien, maar ook op deze weg springt het licht wel eens op rood...

loslaten

Loslaten, als iemand je wil verlaten, is niet simpel.  Niemand laat graag los wat ie graag had, maar soms is het beter.  Soms, is het beter datgene los te laten waaraan je je handen verbrandt want hoe langer je het vasthoudt, hoe meer pijn je zal hebben.  Kiezen voor je eigen geluk is soms nodig om een ander niet ongelukkiger te maken, want hoe kan je anders iemand anders gelukkig maken? Egoïstisch of onvervalst realistisch???