Het "je m'en fou-gevoel", af en toe borrelt het op, net als de lava die uit een uitbarstende vulkaan begint te spuiten. Weer die vragen: "is het dat nu wel wat ik wil?", "ken ik genoeg mensen, zie ik genoeg mensen die me evenveel waard vinden dan ik hen?". Mijn liefhebben, faalt, mijn omgaan met liefhebben al evengoed. Soms laat je stukjes van je leven achter. Losgelaten stukjes, die als brokstukken naar beneden vallen en in duizenden stukjes uiteenspatten. Soms maken de kleine stukjes ook muziek. De twijfel overvalt, dat is altijd zo. Twijfel komt nooit aangekondigd, altijd onverwacht. Misschien kijk ik niet naar alles wat er te rapen valt, en neem ik enkel mee wat ik denk nodig te hebben. Misschien dan toch maar beter het vliegtuig op naar nergens???
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten