Eerst zacht,
dan hard.
Door de klankkleur omsingeld en meegenomen,
op verre reizen langs de tijd heen.
Roerloos, krachtloos,
't gebeurt allemaal voor me, en niemand die het merkt.
't Is alsof er zoveel woordenloze dingen worden verteld,
en ik diegene ben die elke slag ontcijfer.
Nee, voor mij geen woorden,
want woorden zeggen niet wat ik wil horen.
Zwaar klankgeschut kwetst niet,
't is pijnloos sterven, en tegelijkertijd weer herleven.
En als de hevigheid afneemt,
en de regelmaat langzaam vervaagt,
is het de oorverdovende stilte die doordringt.
Er is niets meer,
niets, is enkel nog wat het lijkt...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten