De paasklokken, de muziek, de stilte,
als in een perfecte eindgeneriek van een goeie film zonder happy end.
Het bleef maar duren, alsof er veel acteurs in meespeelden.
Een film, die raakt, die altijd zal bijblijven,
een film die maar één keer gezien kan worden, en zelfs één keer is te veel.
De zon, die rivieren van tranen drooglegt,
en fluistert, dat alles goed is zo.
Ik geloof haar niet,
want wat goed was, is weg, Hoog boven de wolken, onzichtbaar, onhoorbaar.
Alles, als in een film, die ik nooit had willen zien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten