Wankelend, wandel ik door de tijd,
mijn hart gewikkeld in rare kleuren en scheefgetrokken gevoelens.
Kleuren die als sporen achterblijven op een oneffen pad.
De denker houdt me tegen,
steelt de juiste gedachten.
En ik wankel,
en luister alleen nog, naar de bloemenklanken die langzaam verdrogen.
Voor de ochtend, blijf ik staan,
voor de zon opkomt,
die een mooi verhaal van straaltjes vertelt.
Mooi, is de stille denker,
die altijd weer wankelt, maar nooit eeuwig valt...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten