gedichtje van Joke Van Leeuwen

ik voel me ozo heppie

zo heppie deze dag

en als je vraagt; wat heppie

als ik eens vragen mag,

dan zeg ik; hoe wat heppie,

wat heppik aan die vraag,

heppie nooit dat heppieje

dat ik hep vandaag??

niet meer?
Nooit meer?
Meer niet, meer wel?
nooit meer dag,
of nooit meer nacht?
Meer niks, meer wachten?
Meer vriendjes,
of meer niets?
Meer zon! meer genieten! meer normaal, meer moois!

Achter mij valt de zware deur, die al op een kier stond, met een luide klap dicht...
Stilte,
Geen geluid, geen licht,
donker.
Druppels spartelen, om daarna machteloos zachtjes naar beneden te dwarrelen.
Wat verwelkte woorden die hun weg zoeken,
kleine onzichtbare wezens die voelbaar knagend m'n hele hoofd inpalmen.
Ik wil weg,
misschien terug achteruit.
Maar de sleutel past niet meer op het slot naar wat onverbiddelijk mooi was.

Kon ik maar even zeggen,
dat, wat met woorden niet te zeggen valt.
Kon ik vannacht maar even stilletjes binnensluipen in je hoofd,
en me ongemerkt nestelen tussen je dromen.
Om vervolgens uren naast je bed te zitten denken,
over hoe ik je kan zeggen.
Zonder woorden, op het ritme van je slaap,
hoe mooi je bent vanbinnen.
Hoe jouw puurheid m'n nachten vult,
en jouw lieve "ik" m'n dromen kleurt.
Ik zal wachten,
tot streepjes ochtendlicht je raam binnenglijden,
om je zachtjes met een knuffel te zeggen,
dat je onvervangbaar bent...

als ik gelukkig kan maken,
als ik kan laten lachen en stralen,
als ik de stilte uit iemands gedachten kan halen,
Pas dan weet ik wie ik ben, wat ik ben, dat ik ben...

ongeduld

Italië, 13 augustus 2007, voor Franky's nummer 1

Wat is het soms stil in mijn hoofd
als ik niet aan je denk.
Wat is het soms stil in mijn hoofd
tot ik het zachte, uw geluid hoor
van het blauwe water
dat onbezorgd stroomt.
Eerst langs mij
dan op me.
Wat zou ik er graag in willen verdwijnen
maar ik wacht.
Ik wacht...
Tot je lieflijk op een gedachte Voorbijdrijft
en hoop stiekem - maar vurig - dat je me meeneemt in je stromende leven
zodat genieten Eeuwig wordt...

zomaar een brief...?

Meneertje Tijd

Als ik zo ronddool op het nachtelijke pad met boven me de geurige maan en wat verdwaalde sterren, moet ik wel eens aan je denken. 't Is maar stilletjes, en echt kleurrijk kan je 't hier niet noemen.
Dan denk ik soms: "je weet te veel, en je wil het me niet vertellen". Ik zou haast al m'n vertrouwen in je verliezen omdat je me niet verteld wat me toebehoort. Ach, 'k weet wel dat ik het niet kan, dat het klare onzin is. Ik moet je wel geloven, als je zegt dat je me zal brengen waar ik op wacht, en dat je de gedachten die uitgeblust zijn weer meenemen zal.

Daarom dit korte briefje, beste meneertje Tijd: doe je werk goed. Laat al wat me naar de sterren doet glimlachen maar hier, en vergis je niet! Ga ook eens rondkijken door de nacht, daar waar je altijd naartoe gaat voor je bij mij komt, en neem stiekem iets moois voor me mee om dit stille plekje hier te laten fonkelen, zodat iedereen het van ver kan zien dat het goed is, dat ik er ben, dat ik iemand ben...

Hopelijk krijg je deze brief optijd. 'k Heb er een grote ster opgeplakt. Hij kan enkel bij jou terechtkomen.

Ik reken op je.

Getekend,

De Kleine Trommelaar